Bloot in Barcelona
Barcelona dreigt een attractie armer te worden. De bebaarde man, die slechts gekleed in sandalen steevast op de Ramblas en andere drukbezochte toeristische plekken opduikt, is binnenkort niet meer op straat te zien. Althans, als de gemeentelijke politiek het voorstel van de lokale PSC steunt om mensen te gaan bestraffen, die zich naakt of halfnaakt in publieke ruimtes vertonen. Want dat is, heel afwijkend van andere steden in de wereld, in de Spaanse havenstad officieel niet verboden.
Nu ken ik Barcelona vrij goed, door vakanties, liefdes en een mix van beide. De stad is geen blote vrijstaat. Niemand stopt bij de gemeentegrens zijn of haar kleren in de tas, roept een taxi aan en beklimt daarna in adams- of evakostuum de trappen van de Sagrada Familia. Je ziet er hoogstens beschonken Britten in hun blote bast, maar dat antropologische verschijnsel zie je elders in de wereld ook.
Waarom dan toch dat pleidooi van de sociaaldemocraten voor een wettelijk verbod? De huidige gedoogconstructie voldoet prima, van enige aanzuigende werking – de moderne Nederlandse angst - is geen sprake. En de politiemensen van de Guàrdia Urbana hebben in de metropool wel wat anders te doen dan de miljoenen toeristen te bekijken of ze wel decent genoeg gekleed zijn.
Van mij mag de stichting Asociación por la Defensa del Derecho a la Desnudez, die inderdaad opkomt voor de rechten van naaktlopers, de zaak winnen. Al was het alleen maar voor die ene verwarde bloterik in Barcelona, die zijn edele delen heeft laten tatoeëren en sindsdien als elephant man de toeristen tegemoet treedt.