Mooi eten met diëten: het is een kunst
Ik ben geen foodblogger, dieetspecialist, culinair expert of voedselwonder. Integendeel. Voor mij is eten puur een noodzaak omdat een mens nou eenmaal eten moet. Ook kan ik met een glutenvrij (geen keus) en vleesloos (eigen keus) dieet niet overal aanschuiven en een vorkje meeprikken. Aan een hapje buitenshuis gaat vaak een speurtocht naar geschikt restaurant vooraf. En dan nog.
Maar goed. Eten moet. Elke dag. Ook tijdens de reizen die ik maak als reisjournalist. En dan is er nogal verschil in wat je op je bordje krijgt. Veel verschil. Ik neem je mee tijdens een mini-food-trip, want al ben ik dan geen culinair expert, als ik iets eet mag het best lekker zijn. O ja, het oog wil ook wel wat. Want zeg nou zelf, een kwak aardappelpuree, een schep erwten en een smakeloos gekookte vis is niet lekker en ziet er ook niet uit.
Goed zoeken in Nederland
Het is tegenwoordig verplicht om allergenen op de menukaart te vermelden. In in veel restaurants staat dan ook vrolijk op de kaart: 'Heeft u een allergie? Laat het ons weten". Dat doe ik dan ook en echt, bijna altijd, gaan de wenkbrauwen omhoog bij het woord 'glutenvrij'.
Dus volgt uitleg van mijn kant en de vraag wat ik dan van het menu kan kiezen. En ook, echt bijna altijd, komt dan 'salade' uit de bus rollen. En krijg ik een uit een zakje geschudde salade op mijn bord waarvan ik soms mijn tanden voel uitgroeien tot die van een konijn. Want de salade is ook nog eens ontdaan van alles wat het lekker maakt. Blijkbaar vallen ei, kaas, nootjes, gebakken groente, olie en azijn in de optiek van de keuken in de categorie gluten.
Recent had ik nog een bijzondere ervaring in een pannenkoekrestaurant. Ik bestelde een glutenvrije pannenkoek en kreeg, naast een supplement van een paar euro op de rekening, een ongaar exemplaar. "Ja, glutenvrij heeft wat langer nodig om te bakken", was het excuus van de ober. Doe.Dat.Dan!
Heel soms heb ik geluk, en verstaat een restaurant de kunst van glutenvrij. Maar zoals ik al schreef: speld-hooiberg.
Viel fleisch in Duitsland
Het vervangen van vlees is een uitdaging. En dan ook nog eens glutenvrij? Maar daar zijn weer de salades. Waar een blikje tonijn er een stevige bite aan geeft zodat ik niet direct al na het eten weer trek heb. Gelukkig staan in Duitsland vaak aardappelen, in pureevorm of gebakken, op de menukaart. Ook in Duitsland zijn er best smaakmakers te vinden: zoals in het Ritz Carlton Hotel in Wolfsburg, waar ze de kunst verstaan om ook mij mee te kunnen laten eten van het 'shared diner'!
Du pain in Frankrijk
Du Pain, du vin, du... brood dus. Veel brood. En vlees. veel vlees. Een van de moeilijkste landen tot nu toe om glutenvrij en zonder vlees te eten. In Frankrijk verstaan ze, net als in Nederland, vooral de kunst van het 'weglaten'. Er zijn pareltjes van uitzonderingen, vaak ook omdat het 'glutenvrije' mens vooraf door de organisatie van de persreizen is aangekondigd. Maar in het 'wild' vind ik het vaak niet gemakkelijk om iets te vinden. 'Sans Gluten? Non. Domage.'
Pizza's van la Mama in Italië
Het land van pasta en pizza. En een glutenvrij walhalla. Echt. Ik kreeg in Umbrië fantastische maaltijden voorgeschoteld. Met pasta en pizza ja, want die hebben ze in veel restaurants volop glutenvrij. Er was bijna geen verschil tussen wat ik at, en de niet-glutenvrije mensen op tafel kregen. Nee, de lokale kleine pizzeria's hebben vaak geen glutenvrije producten, maar over het algemeen is het echt niet moeilijk om in Italië uit eten te gaan.
Machtige salades op Malta
Onlangs was ik op Malta/Gozo en ook hier aangename verrassingen in de vorm van spectaculaire visgerechten, glutenvrije high-teas en salades waar zoveel lekkers aan toegevoegd was dat de 'glutenvolle' medereizigers bijna jaloers naar het mooie eten op mijn bordje keken. Op Gozo at ik trouwens ook de lekkerste tonijn ever.
Mooi eten in Letland
En dan kan ik alleen spreken over Riga en Jurmala. Letland heeft me echt postief verrast. In tegenstelling tot wat je zou denken, krijg je er echt heel 'mooi' eten op je bord. Niet alleen die borden zelf zijn versierd als een feestje, ook het eten ziet er prachtig uit. Alles is dan ook een lust voor oog, oor en smaakpapillen. In Riga at ik in diverse restaurants en werd er, op 1 restaurant na, culinair zeer verwend. Een aparte vermelding wil ik maken van restaurant 'Raw Garden' waar ik alles, maar dan ook alles kon eten. Pure Energy, zo staat op de menukaart. Dat was absoluut zaligheid voor deze dame van 'Puur op reis'. En ook voor mijn alles etende eisgenoten, die diep onder de indruk waren van wat er geserveerd werd.
Geïmproviseerde aardappelen in de Verenigde Staten
In de meeste restaurants waar ik geweest ben is een speciaal glutenvrij menu te krijgen of komt de kok speciaal uit de keuken om te overleggen wat ik wel en niet kan en mag eten. Tijdens mijn roadtrip heb ik in slechts één keer, in een piepklein dorpje, een restaurant getroffen waar voor mij niets op de kaart stond. Maar aardappelen waren er wel. Dus schilde de eigenaresse een paar aardappels, bakte die samen met een ui, een tomaat en een paprika in een pan en improviseerde zo een soort rösti. Gewoon, omdat ze vond dat ik toch iets te eten moest hebben. Want servicegericht, dat zijn ze absoluut.