Scooteren over de Westfriese Omringdijk
Artikelindex
Je kunt op veel manieren het Westfriese landschap ontdekken: te voet, per fiets, met de auto en zelfs vanaf het water. Puur op reis deed het nog weer anders en stapte op de scooter. Zo'n kek modelletje waar je zonder helm op mag. Met de wind, en af en toe de regen, in ons haar tuften we over de Westfriese Omringdijk. Bezochten een echte Nederlandse wijnmaker, gingen even naar de gevangenis, stapten in een elektrisch busje en pikten tot slot nog een staartje mee van de Westfriese Waterweken in Hoorn. Hoorn? Ja, want hoewel de naam anders doet vermoeden ligt de Westfriese Omringdijk in de provincie Noord-Holland.
Verhalen van de dijkkenner
We beginnen in Zwaag, waar onze scooters al keurig in het gelid klaar staan. Na de nodige uitleg van Chantal Ruckers, eigenaresse van het scooterverhuurbedrijf maken we een proefrondje om vertrouwd te raken met het vervoermiddel. Al snel hebben we de slag te pakken en geven zelfverzekerd gas om via de I-Tour de route over de Westfriese Omringdijk te volgen. Op de dijk ontmoeten we 'dijkkenner' Willem Messchaert. Hij werkt bij het Hoogheemraadschap en is een bron van verhalen over de Omringdijk. We horen het verhaal van Zwarte Lies. “In 1758 ging ze met haar geliefde op dievenpad ging. Het duo pikte de bouten en ijzer van de dijk. Dit ondermijnde de dijk op die plekken behoorlijk waardoor ze op doorbreken stond. Op het stelen van dijkmateriaal stond dan ook de doodstraf en in de 'Galgenbocht' hing de galg al klaar. Hoe ze het voor elkaar kregen mag de geschiedenis weten maar het stel werd niet opgehangen en kwam er relatief goed vanaf met slechts een geseling, brandmerk en verbanning.” Op de plek waar we Willem vertelt over ‘Zwarte Lies’ staat een bankje waarop een door Willem bedachte tekst die over deze gebeurtenis verhaalt. Er zijn meerdere van dit soort ‘tekstbankjes’ te vinden op de dijk en in Hoorn. Allemaal voorzien van Willems pennenvruchten.
Nederlandse wijn behoeft geen krans
We stappen weer op de scooter richting Wijngaard Saalhof in Wognum, Al sinds 1920 worden hier druiven gekweekt. Sinds 2006 zijn Siem en Ada Loos, ervaren wijnmakers, de eigenaren van Saalhof. Vroeger stonden hier kassen” vertelt Ada. “Helaas moesten we die slopen omdat ze ernstig vervallen waren. Nu staan onze druiven in de buitenlucht. Dat brengt risico’s met zich mee, soms heb je een slechte oogst.” De wijnen van Saalhof worden volgens biologische richtlijnen gemaakt en vallen geregeld in de prijzen. Zo is de ‘Johanitter 2011’ met brons onderscheiden. Natuurlijk moeten we de Saalhofwijn ook proeven en deze wordt samen met een heerlijke biologische lunch geserveerd in het bij de wijngaard behorende restaurant Saalig. En voor de goede orde: wijn en lunch waren 'Saalig'.
Elektrisch richting de gevangenis
We brengen de scooters weer terug naar Zwaag, en gaan naar Hoorn voor een rondleiding in het elektrisch toeristenbusje. Het busje is een pilotproject. Het traject loopt tussen het station, de haven en de Rode Steen. Instappen is niet alleen vervoer, maar ook genieten: voorin zit, naast de chauffeur, ook een gids die je van alles vertelt over de bezienswaardigheden onderweg en de geschiedenis van Hoorn. Ons rondje eindigt bij de voormalige gevangenis op het Oostereiland, een prachtig gerestaureerd pand waar nu ondermeer een Cinema en het Museum van de Twintigste Eeuw onderdak vinden. We wandelen door de zalen waar vroeger gevangenen sliepen en waar nu interieurs van vroeger opgesteld staan. Veel oh’s en ah’s bij de vitrines waarin honderden herkenbare objecten uit de vorige eeuw tentoongesteld worden. Vanaf het Oostereiland is het een korte wandeling naar het hart van Hoorn, waar ons nog een vaartochtje wacht op een van de authentieke Hoornse Schouwen. De tocht begint rustig, maar eenmaal op het water slaat het weer definitief om en de kabbelende golven worden woester en woester. Tijd om terug te varen naar de haven. We lopen nog een rondje door de stad en pakken tot slot nog een klein, en regenachtig staartje van de Westfriese Waterweken mee.