Bittere tranen rollen over de wangen van de wereld
Ik heb tranen in mijn ogen, net als de rest van de wereld. Althans, bijna de rest van de wereld. Want blijkbaar zijn er mensen die geen donder geven om andere mensen. Voor wie een leven niets waard is.
Vorige week was ik op reis in China met een groep van 20 mensen. Uit verschillende landen, met verschillende achtergronden, verschillende religies. We reisden samen. Aten samen. Lachten samen en deelden onze gedachten. Hoe verschillend we ook waren, we respecteerden elkaar voor wie we zijn, wat we doen, wat we denken. We kenden elkaar niet, maar namen na een week afscheid als vrienden.
Twee van hen wonen in Parijs. Ik ben blij dat ze veilig zijn. Maar helaas waren heel veel mensen dat niet. Zij werden gedood. Omdat... Ja, waarom eigenlijk? Geloof? Ik kan me oprecht niet voorstellen dat welk geloof dan ook dood en verderf predikt.
Ik heb tranen in mijn ogen. Tranen. Omdat de wereld steeds meer verandert in een wereld waar angst en terreur overheersen. Een wereld waarin voor een aantal mensen een leven niets waard is. Ook hun eigen leven niet.
Achter mijn tranen schuilt ook een kleine glimlach, omdat ik dus pas weer mocht ervaren dat het - nog - wel mogelijk is dat mensen samenzijn en vrienden worden, ook al zijn er verschillen. De woorden waar het daarbij simpelweg om draait zijn 'respect', 'liefde' , 'leven en laten leven'.
Ik hoop dat de grote meerderheid nu eens opstaat tegen die minderheid in wiens woordenboek deze kernwoorden niet voorkomen. Zodat we samen kunnen reizen door het leven. Van elkaar leren, samen plezier hebben en elkaar respecteren voor wie we zijn. Zonder angst.